Βιβλίο Επισκεπτών

Ζω σε μια όχθη του Βριλησσού.
Περπατώ σε μια άλλη απάνθρωπη «όχθη» κάθε μέρα.
Μπρος μου είναι ο απροσπέλαστος από αμεα ποταμός «οδός Σισμανογλείου». Αλίμονο κι αν είσαι παιδί, αργός να περπατήσεις απ΄την κούραση της Κρίσης, ή αν έχεις πια δυο τροχούς για πόδια.
Στο φόντο το «όρος» Νοσοκομείο Σισμανόγλειο.
Στα μισά αυτουνού του ποταμού ένα παλιό γεφυράκι σου θυμίζει με τον μεταλλικό ήχο της πατημασίας σου να κοιτάξεις από κάτω του να θυμηθείς τον Βριλησσό. Κοιτάς στην απέναντι όχθη και ένα όμορφο παραρεμάτιο πάρκο για ανθρώπους σε προκαλεί να πας να ξεκουραστείς και συ. Κοιτάς ψηλά μπας και ανακουφίσει η σκέψη μιας αερογέφυρας.

Αν ήμουν αμεα δεν θα΄θελα να ζω σ΄αυτή την Πόλη. Είστε πολύ σκληροί εσείς οι άνθρωποι.

Πόσα ποτάμια έχουν τα βριλήσσια... το μεγαλύτερο και ζωηρό είναι το ασφάλτινο. Μα σαν πολίτης ώρες ώρες νιώθω μέσα μου να ξεχειλίζει κι΄άλλος ποταμός.